آئین مستان

ای مرا از لحظه ی دیدار تاج سر حسین

هم برادر بودی و هم یار هم یاور حسین

هر کجا بردی مرا خرسند می بودم ولی

این سفر بی تابم و محزونم و مضطر حسین

این بیابان بوی هجران و غم و خون می دهد

روی برگردان از این صحرای غم پرور حسین

گر ندارد کربلا قصد جدایی بین ما

پس چرا جا داده در خود این همه لشگر حسین

گفته بودی میهمانی می روم اما بگو

میزبان آورده با خود پس چرا خنجر حسین

آن عرب با تیرهای سهمگینش را بگو

بر نمی دارد چرا چشم از علی اصغر حسین

نیزه داران گوئیا بر هم نشانی می دهند

از قد و بالای رعنای علی اکبر حسین

عده ای در بین نخلستان کمین بنشسته اند

قصدشان باشد گمانم صید آب آور حسین

این همه شمشیر و تیر از بهر استقبال نیست

ترس آن دارم تو را بینم ولی بی سر حسین

حیف از این گل ها که با خود همسفر آورده ای

ترس آن دارم که گردد باغبان پرپر حسین

تو این زمین خیمه نزن

بیا بریم برادرم

فکر منم بکن داداش

آخه حسین من خواهرم

زینبت هیچ دخترت هیچ

داغ علمدار می بینی

از روی نی دختراتو

با احوال زار می بینی

ای وای از این کرب و بلا

ای وای از این زمین غم

ای وای از این گرد و غبار

ای وای از این درد و الم

حسین من حسین من

از وقتی همسفر شدیم

خوف و رجا کشته منو

این خواهش و این التماس

این التجا کشته منو

چرا می خوای به سینمون

سنگ غریبی بزنی

چرا می خوای دلامونو

اینجوری از هم بکنی

آتیش نزن به کربلا

آیه استرجاع نخون

اشک نریز نگو داداش

انا الیه راجعون

ای وای از این کرب و بلا

ای وای از این زمین غم

ای وای از این گرد و غبار

ای وای از این درد و الم

حسین من حسین من

بی قراره زینب، روضه داره زینب

شد کربلایی ای خدا، سالار زینب

 برا زینب زانوهای داداش عباسه رکاب

 حاجی شیش ماهه داره امون از دل رباب

 آقا خوش اومدی به کربلا، خوش اومدی به نینوا

خوش اومدی به قتله گاه

این منزل آخر، هی میگه یه خواهر

اینجا که اومدیم بگو، کجاست برادر

 سر طفلی که سه ساله است روی دامن باباست

 عمو عباس دیگه امشب پاسبان خیمه هاست

 عباس خوش اومدی به علقمه، زبون گرفته فاطمه

خون شده باز دل همه

 آقا خوش اومدی به کربلا، خوش اومدی به نینوا

خوش اومدی به قتله گاه

پرسید از قبیله که این سرزمین کجاست

این سرزمین غمزده در چشمم آشناست

این خاک بوی تشنگی و گریه می دهد

گفتند: غاضریه و گفتند: نینوا ست

دستی کشید بر سر و بر یال ذوالجناح

آهسته زیر لب به خودش گفت: کربلاست

توفان وزید از وسط دشت، ناگهان

افتاد پرده، دید سرش روی نیزه هاست

یحیای اهل بیت در آن روشنای خون

بر روی نیزه دید سر از پیکرش جداست

توفان وزید، قافله را برد با خودش

شمشیر بود و حنجره و دید در «منا»ست

باران تیر بود که می آمد از کمان

بر دوش باد دید که پیراهنش رهاست

افتاد پرده، دید به تاراج آمده ست

مردی که فکر غارت انگشتر و عباست

برگشت اسب از لب گودال قتلگاه

افتاد پرده، دید که در آسمان عزاست

تا باد به موی سرت افتاد دلم ریخت

تا اشک ز چشم ترت افتاد دلم ریخت

امروز میان تو و حُر ابن ریاحی

تا صحبتی از مادرت افتاد دلم ریخت

ای آینه ی خواهر خود تا که غبار

این دشت به دور و برت افتاد دلم ریخت

امروز که یک مرتبه در موقع بازی

بر روی زمین دخترت افتاد دلم ریخت

درباره ی تنهایی و بی یاوری تو

تا زمزمه در لشگرت افتاد دلم ریخت

خورشید من امروز که این سایه ی شوم

سرنیزه به روی سرت افتاد دلم ریخت